dinsdag 15 maart 2016

De verboden column ...

Gisteren werd - en het was voor het eerst dat ik dat meemaakte - een gepubliceerde column van me onder druk van derden (na een online levensduur van ongeveer anderhalf uur) van het wereldwijde net gezwierd. (lees hier ook meer over onder de rubriek 'Opinie').
Zelfs na aanpassing van de column - en verwijdering van de gewraakte zinsnede - was een nieuwe publicatie niet mogelijk. Ik begrijp evenwel de actie van mijn opdrachtgever, die onder druk werd gezet door de bewuste derden en uiteraard ook aan zijn eigen PR moet denken.
Maar omdat ik vind dat er niks mis is met de column versie 2.0 (trouwens ook niet met de versie 1.0), vind je deze hieronder. Veel leesplezier !

Wesley

(deze publicatie gebeurt onder mijn eigen verantwoordelijkheid en de initiële opdrachtgever kan hiervoor niet aansprakelijk gesteld worden)


“Zulte Waregem of Standard? Het is kiezen tussen de pest en de cholera!”

Het rampscenario dat ik vorige week voor ogen had, is waarheid geworden. Zulte Waregem speelt PO1, Standard niet. Een financiële opsteker van jewelste dus voor een sombere fusieploeg, een kleine financiële ramp voor een traditieclub. Maar die traditieclub bewees Achter De Kazerne dan wel weer het gelijk van Peter Maes. Het hautaine haantjesgedrag van de coach bleek besmettelijk, want zijn spelers begonnen aan de wedstrijd alsof het een oefenmatch in de voorbereiding was tegen FC Onder De Kerktoren. Ze zouden dat geel-rode varkentje wel even wassen! Waren ze dan zo zeker van hun stuk of kinderlijk naïef? Olivier Renard – deserteur avant la lettre – beschuldigde KVM-voorzitter Timmermans ervan Alzheimer te hebben en een leugenaar te zijn. En dat notabene aan de vooravond van een match die beslist over deelname aan PO1! Dat de Mechelaars het veld zouden oprennen met machetes tussen hun tanden, dat had het kleinste kind kunnen raden. De Luikenaars zijn dus ofwel erg hoogmoedig, ofwel oerdom. Het interview met Réginal Goreux na de match in gedachte – en in feite zijn alledaagse attitude – durf ik voor het laatste opteren …

“Renard heeft Hanni naar Standard geluld …”

De Rouches werden zondag bovendien genekt – o ironie! – door een dwaze overtreding van een speler die ze haalden in Mechelen en een speler die ze waarschijnlijk binnenkort wegplukken bij de Maneblussers. Wat die laatste betreft – Hanni dus – liet voorzitter Timmermans optekenen dat het moeilijk wordt voor hem evenveel te vangen als voor Obradovic en Kosanovic, want daarvoor loopt zijn contract niet lang genoeg meer. Volgens mij is dit trouwens ook een sluwe zet van Renard – zoals in Reinaert de Vos – die de hele boel bewust maar wat liet aanslepen. Contract niet openbreken, schermen met bedragen die Standard wel even snel zou betalen, wat zever hier, wat gelul daar, … En zie nu: Renard naar Luik en Hanni – veel te goedkoop – waarschijnlijk mee in zijn zog.

“Trebel is een ros jongenskopje, een soort van stripfiguur. Wie neemt die nu serieus?”

Maar dat achterbakse gedoe, is niet de enige reden waarom Standard PO1 niet verdient. De Rouches waren dit seizoen veel te wisselvallig en het was teveel alles of niks. Standard heeft ook een groot gebrek aan leiders in het team, persoonlijkheden die de would-be vedetten in de kleedkamer een schop onder hun kont geven en op het trainingsveld een schop op hun knie. Het wordt verwacht van onder andere Adrien Trebel – een goede voetballer, laat daar geen discussie over bestaan – maar wees eerlijk, wie neemt dat rosse jongenskopje serieus? Een soort van stripfiguur die moet heersen over de Vurige Stede, dat is om problemen vragen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Ferrera, die zich trouwens na de wedstrijd in Mechelen weer van zijn kleinste kant liet zien, figuurlijk dan. De zogezegde Alzheimer van Timmermans had ook hem te pakken gekregen. Ferrera mekkerde over de lichte rode kaart voor Kosanovic. Diezelfde Kosanovic die een week eerder de bal voor doel bracht waarbij vijf spelers van Standard buitenspel stonden en één van hen scoorde. Ferrera vond dat toen de normaalste zaak van de wereld.

“Dury zou beter zijn mond houden!”

Alzheimer lijkt trouwens een ziekte van deze tijd, want ook Francky Dury heeft het stevig zitten! De rode kaart voor Kosanovic was twijfelachtig en het eerste doelpunt van Hanni was duidelijk buitenspel. Dury – die vorige week samen met zijn collega Mazzu overal grote complotten zag – repte er met geen woord over. Dury doet zich altijd voor als de coach die als geen ander tegen zijn verlies kan, maar dat is maar schone schijn. De maskers zijn al meer dan eens afgevallen. Francky zou vanaf nu beter zijn mond houden en zijn ploeg vrank en vrij laten voetballen in PO1, niet teveel bezig zijn met het halen van punten. Het is de enige manier om een beetje te kunnen doen vergeten dat Zulte Waregem – Anderlecht zomaar Standard – Anderlecht had kunnen zijn.


Zulte Waregem of Standard in PO1? Francky Dury of Yannick Ferrera? Het is kiezen tussen de pest en de cholera! Kiezen tussen boerenkost, waar je darmen van in een knoop draaien, en nouvelle cuisine, waar je teveel voor betaalt en te weinig voor in de plaats krijgt …

maandag 14 maart 2016

Boek jeugdvoetbal

Mijn boek over het jeugdvoetbal komt er dan toch iets vroeger aan dan voorzien: 28/03/2016. Vanaf volgende week zal er ook hier en daar in de pers al iets verschijnen over het boek. I'll keep you posted !

Wesley



De Schrijfblog

Onze Schrijfblog werd in een nieuw kleedje gestoken! Door de aparte pagina's is hij nu nóg overzichtelijker dan voorheen. Er zijn ook een aantal handige tools in de blog geïntegreerd, waardoor o.a. delen en volgen veel eenvoudiger wordt. Heb je vragen en / of opmerkingen, aarzel dan niet om ons, of een van ons beide ;-) , te contacteren.

Veel leesplezier !

Wesley & Rik

woensdag 30 september 2015

De Rechtvaardige Rechters: het slotakkoord.

Integrale weergave van mijn laatste blog over de Rechtvaardige Rechters op DeWereldMorgen.be. Ik grijp vanaf nu terug naar de guerilla ...

De voorbij weken heb ik getracht om de geïnteresseerde en aandachtige lezer mee te nemen op een reis, noem het gerust een expeditie, doorheen het oerwoud dat het mysterie rond de diefstal van de Rechtvaardige Rechters zonder schroom mag genoemd worden. Maar, zo dacht ik alleszins, enkel in een écht oerwoud liggen slangen, vogelspinnen en ander ongedierte op de loer om in een fractie van een seconde in iemands nek te vallen. Heb ik me daar even vergist! Vanaf het ogenblik dat het min of meer duidelijk was welk pad ik gekozen had om uit het bos te geraken, werd ik belaagd langs alle mogelijke kanten en vanuit de meest verwachte, doch ook meest onverwachte windrichtingen. Ik werd gesaboteerd, bedreigd (het begrip bedreiging bestaat in vele gedaanten), gedwarsboomd, bespot en voor een complete idioot uitgescholden. Nu, ik moet me niet al te veel een Calimero gaan voelen, want anderen gingen mij voor en waren hetzelfde lot beschoren. Maar sta me toe toch even , heel even maar, door te bomen. In 2009 schreef ik een boek over de diefstal van De Rechtvaardige Rechters, en laten we ook Sint-Jan toch maar niet vergeten, dat gepubliceerd werd door een Gentse uitgeverij. Een dik jaar geleden begon ik te spelen met de idee over een vervolg op dit boek en bovendien achtte ik het nuttig om mijn 2009-schrijfsel opnieuw in omloop te brengen. De spreekwoordelijke boot werd echter merkwaardig genoeg door de genoemde uitgeverij afgehouden. Wat bleek nu (niets meer of minder dan het lot bezorgde me deze informatie): de zus van een van de twee manspersonen naar wie de uitgeverij waarvan sprake is genoemd, en door wie ze werd opgericht, is de partner van een telg uit dé eerbare familie. Noem me gerust paranoia of al te vlotjes gelovend in complottheorieën, anderen gingen u voor, maar het is een vaststaand feit. Of is het eerder een aanwijzing …?

En op die manier zijn we gekomen waar we moeten zijn, op een reisbestemming waar het volgens velen te warm is, maar waar ze elk jaar toch weer naar terugkeren. Het moet daar dan toch best meevallen, niet? Al sinds het prille begin van de zaak wordt er gefluisterd, de ene keer al wat luider dan de andere, dat er een ‘eerbare familie’ betrokken was / is. Sinds enkele jaren, maar eigenlijk ook al een pak eerder, kreeg de naam van die familie vastere vorm. Plots doken overal ‘klokkenluiders’ op die elk op hun manier een vermanende (soms meer dan één) vinger uitstaken in één welbepaalde richting. Ook de échte speurders sprongen mee op de kar en er werden, dat wordt alleszins beweerd, zowaar huiszoekingen uitgevoerd en mensen ondervraagd. Het bleek tot nu toe een storm in een glas water te zijn, want de wervelwind lijkt wat te zijn gaan liggen en we varen weer in kalmere zeeën. Of is dat alleen maar schijn? Ik kan me niet van de indruk ontdoen, noem het een soort van intuïtie, dat er achter de gerechtelijke schermen meer gebeurt dan wat men ons voorhoudt. Is het een zekere stilte voor de storm? Met al de informatie die de voorbije jaren door de voornoemde klokkenluiders in de groep gegooid werd, moeten de speurders toch aan de slag kunnen. Torenhoge aanwijzingen, vermoedens of zelfs vaststaande feiten (als die er al zijn) die wijzen in de richting van criminele feiten zoals daar zijn (ik zeg zomaar iets) heling, witwassen en / of diefstal, die zouden kunnen gepleegd zijn geweest door bepaalde personen, daar moet men toch iets mee kunnen doen. Bestaan onderzoekstechnieken zoals bijvoorbeeld het aftappen van telefoons, kraken van e-mails en het gebruik maken van informanten dan alleen maar in de sensationele Amerikaanse krimifeuilletons? Het lijkt wel zo, want als je rotsvast gelooft in de schuld van iemand (en dat doe ik!), dan kun je alleen maar besluiten dat bovenstaande ‘modus operandi’ vroeg of laat tot resultaat moet leiden. Of vergissen we ons dan echt zo erg …?

Tenslotte vind ik dat het bisdom Gent / de kerkfabriek van Sint-Baafs in dit alles een verwarrende, ja zelfs dubieuze rol spelen. Ook zij zijn goed en wel op de hoogte van de recente gebeurtenissen in deze mysterieuze zaak. Ook zij weten goed en wel welke namen er de laatste jaren genoemd worden. En ook zij zullen niet anders kunnen dan beamen dat het een puzzel betreft waarvan de duizenden stukjes stilaan in elkaar beginnen te vallen. Toch roeren zij zich niet, alleszins niet zoals je dat zou verwachten van een partij die zichzelf altijd eigenaar heeft beschouwd van een (gestolen) kunststuk waarvan het eigendomsrecht allesbehalve een onbeschreven blad is. In feite is dit volgens mij het ideale moment om zich te profileren en zich (als dit juridisch überhaupt mogelijk is) in deze zaak burgerlijke partij te stellen, desnoods tegen onbekenden. Op die manier houdt men de druk op de ketel van het gerechtelijke onderzoek én zegt men bovendien: ‘Men heeft iets van ons gestolen en we zijn boos!’ Dat gebeurt echter vooralsnog niet en dat doet uiteraard menig wenkbrauw fronsen. Was er dan echt destijds een ‘homme d’église’ betrokken, zoals gefluisterd werd in de Gentse straten eind jaren ’30, en willen het bisdom Gent / de kerkfabriek van Sint-Baafs dit stinkende potje gesloten houden of (en het is zeer moeilijk om dit echt voor mogelijk te houden) willen genoemde partijen het mysterie liever in leven houden omdat de zaak voor de nodige ‘publiciteit’ zorgt? We hebben er het raden naar …

Afsluiten wil ik doen met de wijze woorden die iemand ooit sprak: ‘Restitutie van De Rechtvaardige Rechters is toch niet moeilijk. Zet ze ’s nachts gewoon aan de garage van de bisschop en klaar is kees!’ Ook de procureur deed haar duit in het zakje door te stellen dat de ‘daders’ niet zullen vervolgd worden, want restitutie is de enige doelstelling. Wat de eerste woorden betreft, ligt het echter niet zo voor de hand. De naam van de zogezegd eerbare familie is al beklad door de vele vingers die in hun richting wezen en restitutie op de voorgestelde wijze zal daar niets aan veranderen, integendeel! Wat de uitspraak van de procureur betreft, daar wees ik in het verleden al op het loerende gevaar. Haar woorden doen me denken aan een tandarts met een spuitje in de hand die zegt: ‘Wees niet bang, je zult er niets van voelen.’ Mijn laatste woorden aan zij die zich hopelijk aangesproken voelen, zijn de volgende: ‘Toe, zeg het maar, ik zal niet boos zijn …’

W.M.

zondag 26 juli 2015

Rechtvaardige Rechters verhuisd ...

Om een nog groter publiek te kunnen bereiken, is mijn blog over de Rechtvaardige Rechters verhuisd naar DeWereldMorgen.be. Jullie kunnen hem hier vinden. (op de homepage bij de geselecteerde blogs of via de community).

Al het andere nieuws of andere schrijfsels van Rik en mezelf vind je nog altijd op deze webstek.


donderdag 23 juli 2015

De Rechtvaardige Rechters: 'Toe, zeg het maar, ik zal niet boos zijn ...' (deel 4)

Op een zonovergoten vakantiebestemming kun je aan de rand van een zwembad twee dingen doen: lezen of niet lezen. In het zwembad zijn de opties iets talrijker (alhoewel ...). Maar aan de rand koos ik dus voor de eerste optie omdat (er is dus nog wel degelijk een derde mogelijkheid) groepsanimatie in het gezelschap van luidruchtige noorderburen en / of slechtlachse communisten niet aan mij besteed is.
En wat leest een mens dan? Een mens leest eender wat, ik grasduin vooral in documenten, archieven en boeken allerhande die te maken hebben met ... (hoe kun je het raden !?) De Rechtvaardige Rechters. En zo stootte ik op een op het eerste zicht onbelangrijk fait divers, dat echter bij nadere studie serieus aan gewichtigheid wint. En wie ben ik om dat dan niet met jullie te delen ...? ;-)

We schrijven mei 1935. De Brabantse gemeente O.L.V. Lombeek staat in rep en roer! De oorzaak: verdwenen en teruggevonden houten beeldjes uit het 16e-eeuws Maria-retabel dat zich in de plaatselijke kerk bevindt. In de nacht van 10 op 11 oktober 1913 werden uit het retabel zes houten beeldjes gestolen. De kerkdeur (!) wordt  's ochtends open aangetroffen. In 1921 verdwijnen er weer een paar beeldjes en de koster van de kerk, die in 1923 zijn functie verlaat, wordt door de man in de straat aangeduid als de dief. Dit kan echter nooit bewezen worden.
Een van de grootste bewonderaars van het Maria-retabel was ... Frans Van Cauwelaert. Wanneer in 1930 de inrichters van de Tentoonstelling van Vlaamse Kunst te Antwerpen het retabel naar de sinjorenstad (of koekenstad) willen krijgen, wordt dit geweigerd door het Lombeekse kerkbestuur. Van Cauwelaert bemiddelt en onder gewapende begeleiding geraakt het retabel toch in Antwerpen.
In 1935 vindt in Ninove de huldiging van de vroegere pastoor-deken plaats. De toen 30-jarige Karel Van Cauwelaert, rijksambtenaar en neef van Frans (en tot voor kort diens kabinetssecretaris), schenkt aan de op rust zijnde priester drie houten beeldjes. Deze weigert echter het cadeau van Van Cauwelaert en stelt scherp: 'Ik aanvaard geen gestolen goederen!' Dit voorval komt aan de oren van burgemeester Motteux van Lombeek, die kan achterhalen dat het waarschijnlijk om gestolen beeldjes uit zijn kerk gaat. Hij eist dat Karel Van Cauwelaert de beeldjes teruggeeft, maar deze blijkt Oost-Indisch doof te zijn en laat de beeldjes waar ze zijn: op zijn kantoor in Brussel. Op 23 november 1935 geraakt het geduld van Motteux op en schrijft hij een brief aan de procureur-generaal van Brussel. In deze brief stelt Motteux dat hij vindt dat Karel Van Cauwelaert, op dat moment kabinetschef van minister Van Isacker, de beeldjes moet restitueren en ook zeggen hoe ze in zijn bezit kwamen.
Er wordt een onderzoek opgestart waarvan de leiding in handen is van de substituut procureur-generaal met de welluidende naam Walther Ganshof van der Meersch. Op 26 november 1935 worden de beeldjes in beslag genomen en na controle blijkt het wel degelijk om deze te gaan die in 1913 uit de kerk van O.L.V Lombeek gestolen werden. Ons land is nog maar pas min of meer bekomen van de nieuwslawine rond de diefstal van De Rechtvaardige Rechters en krijgt nu weer een fameuze persstorm over zich heen. Karel Van Cauwelaert krijgt (niet verwonderlijk) een platform in de kranten De Standaard (Frans Van Cauwelaert was mede-oprichter) en Het Laatste Nieuws (journalist Marcel de Ceulener leek in de zaak van De Rechtvaardige Rechters vaak informatie 'uit eerste hand' te krijgen). Van Cauwelaert schreeuwt zijn onschuld uit, zegt dat hij zelf burgemeester Motteux verwittigde (wat door verschillende bronnen wordt tegengesproken) en beweert dat een amateur-antiquair uit Ninove de beeldjes aantrof in een oude kast die toebehoorde aan een 'onbekende overledene'. De antiquair had ze aan Van Cauwelaert bezorgt 'ter restitutie', een taak die deze laatste dan blijkbaar niet echt ter harte had genomen ... Andere bronnen spreken dan weer van 'ter restauratie' (!). Kanttekening: in 1913 was Karel Van Cauwelaert acht jaar oud, Frans Van Cauwelaert 33.
Na de artikels die verschenen in De Standaard en Het Laatste Nieuws stopt de berichtgeving en daarmee ook blijkbaar het gevoerde onderzoek. Alles verdwijnt in de spreekwoordelijke doofpot en de beeldjes krijgen hun plaats weer in het retabel. Iedereen tevreden ... ?

Een van de bewuste houten beeldjes stelt de profeet Baruch voor. Het zogenaamde Boek Baruch telt zes hoofdstukken, waarvan het tweede (na de inleiding) getiteld is 'Belijdenis van Zonden' en het derde 'Gebed om Genade'. En een profeet is ... een visionair! ;-)

A.M.D.G.

Wesley



zondag 12 juli 2015

De Rechtvaardige Rechters: 'Toe, zeg het maar, ik zal niet boos zijn ...' (deel 3)

Alvorens zelf een exotisch vakantieparadijs op te zoeken, wil ik jullie toch nog even het (korte) relaas doen van een reisverhaal uit 1953 ...

In 1953 trokken kanunnik Gabriël Vanden Gheyn, noem hem gerust de conservator van het Lam Gods ten tijde van de diefstal van De Rechtvaardige Rechters, en Valère Goedertier, broer van Arsène Goedertier, samen naar de abdij van Orval. Na hun bezoek aan Orval (waarvan in feite niemand weet wat ze er echt uitspookten) verklaarde Valère Goedertier 'dat hij gerustgesteld was dat zijn broer Arsène onschuldig was'.
Wat vooral opmerkelijk is: ook Marie-Albert Van der Cruyssen was op dat moment aanwezig in de abdij van Orval, hoewel hij al sinds 1948 abt-op-rust was van de abdij, in een klooster in Frankrijk woonde en zich verplaatste in een rolstoel. Blijkbaar was zijn aanwezigheid toch van groot belang.Wat werd er aan Valère Goedertier gezegd of getoond in Orval dat het voor hem de ultieme geruststelling was? Goedertier stuurde achteraf zelfs een brief aan Mgr. Van Peteghem om hem te vragen aanwezig te zijn op zijn begrafenis om zo het ultieme eerherstel voor de familie Goedertier concreet vorm te laten krijgen.

Albert-Marie Van der Cruyssen werd geboren als Charles (Karel) Van der Cruyssen. Hij was een Gentse middenstander en oorlogsvrijwilliger die uiteindelijk Trappist werd en in 1936 de eerste abt van de nieuwe abdij van Orval. Hij overleed op 30 april 1955, dus niet zo heel lang na zijn ontmoeting met Vanden Gheyn en Goedertier. Het opvallende gegeven van oudere medeburgers met opmerkelijke getuigenissen en hun nakende ontmoeting met Magere Hein duikt ook nu dus weer op ... Ah ja, bijna vergeten ... ook kanunnik Vanden Gheyn blies zijn laatste adem uit in 1955. Van der Cruyssen en Frans Van Cauwelaert (ik geef het maar mee) waren ook meer dan 'goede bekenden': generatiegenoten en kopstukken van de Vlaamse beweging. Tijdens zijn legerdienst in WOI zorgde Van der Cruyssen trouwens voor een serieuze (politieke) rel door te weigeren Frans te spreken.

In het Belgie van het interbellum werd de heropleving van de abdij van Orval een soort van symbool van een bloeiend katholicisme, een wapen in de strijd tegen socialisme, communisme, esoterie en al wat de kerk als bedreigend ervoer. Zowel de politieke als de sociale katholieke structuren wierpen alles in de strijd om de heropbouw van Orval tot een goed einde te brengen. Kardinaal Van Roey steunde de onderneming, de Katholieke Partij en de Boerenbond deden wat ze konden en ook de katholieke middenstandsorganisaties overal te lande droegen een steen bij. Een van die organisaties, de 'Kring God en Vaderland', was overigens gesticht door Van der Cruyssen zelf. Het was een culturele kring die zich vooral richtte tot de hoge burgerij, artsen, advocaten en rijke handelaars. De kring opereerde binnen de overkoepelende 'Burgerkring van Gent'(Cercle Catholique), waar ook Arsène Goedertier in ronddwaalde en die gesticht was door Gerard Cooreman. Het voorzitterschap werd na diens dood overgenomen door zoon Henri. Henri Cooreman, jullie nu misschien nog een totaal onbekende, maar in het vervolg van onze queeste o zo belangrijk ...
De Kring God en Vanderland vierde trouwens op 8 en 9 april haar 40-jarig bestaan, twee dagen dus voor de diefstal van De Rechtvaardige Rechters. Ter gelegenheid van die viering was Van der Cruyssen op dat ogenblik in Gent, waar hij een paar keer samen op de foto ging met ... August De Schrijver.

Enfin ... genoeg voor vandaag! Ik ga een paar trappisten een kopje kleiner maken en vertrek dan naar het land van Sinterklaas. Tot binnen een week (of zo) voor meer mysterie en spektakel.

Nog vlug één klein fait divers alvorens jullie hasta la vista te wensen. Ik wandelde, zoals jullie weten een van mijn hobby's, onlangs rond in de buurt van de Sint-Baafskathedraal en zag er tegen de gevel van een huis een gedenkplaat voor Charles (Karel a.k.a. Albert-Marie) Van der Cruyssen. Aan dat huis stond, volgens getuigen, in de nacht van de diefstal van De Rechtvaardige Rechters een auto geparkeerd met een aantal verdachte individuen erbij die mogelijks iets te maken hadden met de diefstal. Hoe dan ook ... alles is toeval! :-)

Hasta la vista trapista !

Wesley